Do niedawna we wszystkich sieciach operatorów telekomunikacyjnych królowała technologia SDH (Synchronous Digital Hierarchy). Technologia ta umożliwiała zestawianie jednego rodzaju usługi w sieci – w ten sposób powstawały na sztywno zestawiane kanały transmisji danych. Tego typu połączenia wykorzystywane były zarówno do budowy sieci transmisji danych (np. sieci rozległych przedsiębiorstw), jak i do łączenia central telefonicznych.
Przez pewien czas wydawało się, że technologia ATM (Asynchronous Transfer Mode), umożliwiająca znacznie elastyczniejsze kreowanie połączeń, a co za tym idzie, również lepsze dopasowanie do potrzeb klientów (choćby ze względu na możliwość dynamicznego zarządzania pasmem transmisyjnym), zastąpi skostniałą technologię SDH. Niestety, ze względu na koszty, technologia ATM, choć obecna w sieciach wielu operatorów telekomunikacyjnych (np. do przenoszenia połączeń z linii abonenckich DSL), powoli odchodzi do historii.
Obecnie nie buduje się już nowych sieci ATM. Większość nowych rozwiązań telekomunikacyjnych projektowana jest teraz tak, by głównym rodzajem transportu był protokół IP lub ramki Ethernet. Przykładami systemów telekomunikacyjnych, w których protokół IP jest wymaganym sposobem transmisji, mogą być nowoczesne rozwiązania dla operatorów telefonii komórkowej 3GPP. Tego typu systemy zostały już wdrożone w Polsce u niektórych operatorów komórkowych. Transport IP (w połączeniu z dystrybucją multicast) stosowany jest też w sieciach operatorów kablowych, w których w szkielecie sieci poprzez IP przesyłany jest obraz telewizyjny. Przykładem wykorzystania ramek Ethernet jako podstawowego rodzaju transportu są natomiast nowo budowane systemy agregacji ruchu z linii abonenckich DSL.
Zatem oczywistym staje się fakt, że w sieciach operatorów telekomunikacyjnych, kablowych i komórkowych pojawia się coraz większe zapotrzebowanie na transmisję IP lub/i Ethernet. Stosowane do niedawna rozwiązania oparte na technologii SDH lub ATM słabo się do tego celu nadają.
Odpowiedzią na zmieniający się profil ruchu w sieci jest technologia MPLS (Multiprotocol Label Switching). Sieć działająca w oparciu o tę technologię ma zasadniczo dwie warstwy: warstwę kontrolną (control plane) oraz warstwę przesyłu informacji (forwarding plane). Zadaniem warstwy kontrolnej jest wymiana informacji o usługach sieci oraz budowanie tabel przesyłu danych. Protokołami warstwy kontrolnej są protokoły routingu (ISIS, OSPF itp.) oraz protokoły wymiany informacji o etykietach (LDP, RSVP, MP-BGP). Zadaniem warstwy przesyłu jest przekazywanie danych opakowanych w etykiety zgodnie z tabelami dostarczonymi przez warstwę kontrolną.
Sieć MPLS umożliwia realizację różnego typu usług: poczynając od usług IP (VPN L3, Internet, multicast), poprzez usługi Ethernet (VPLS – Virtual Private LAN Service, EoMPLS – Ethernet over MPLS) aż do usług L2 (Any Transport over MPLS, CEoIP – Circuit Emulation over Internet Protocol). Dzięki swoim możliwościom MPLS jest nowoczesną platformą usługową spełniającą wymagania operatorów. Urządzenia MPLS rozwijane są w kierunku integracji z sieciami optycznymi (DWDM). Obecnie na rynku dostępne są karty IPoDWDM zapewniające kontrolę jakości i wykrywanie błędów, oparte na standardzie G.709 używanym w sieciach DWDM.
W niedalekiej przyszłości pojawi się również możliwość integracji z sieciami DWDM poprzez protokół GMPLS (najprawdopodobniej umożliwi on dynamiczne zestawianie ścieżek w sieci DWDM, zgodnie z potrzebami wynikającymi z warstwy kontrolnej MPLS). W chwili obecnej routery klasy operatorskiej przeznaczone do sieci MPLS zapewniają przepływności rzędu 40-400 Gbps na slot, a interfejsy dostępne na rynku transmisję do 40 Gbps na pojedynczym interfejsie. W niedalekiej przyszłości pojawią się standard 40 Gbps Ethernet oraz 100 Gbps, które na jakiś czas rozwiążą problemy z pasmem w szkieletach sieci MPLS operatorów. Jednakże należy oczekiwać, że w związku z gwałtownym wzrostem ilości ruchu IP przenoszącego obraz wideo (usługi IPTV oraz VoD), zapotrzebowanie na pasmo w sieci będzie w szybkim tempie się zwiększać.
Consortia ma na swoim koncie liczne wdrożenia rozwiązań opartych na wszystkich wspomnianych wyżej technologiach. Wdrożenia te realizujemy u różnego typu operatorów. Budując rozwiązania sieciowe zespół inżynierów Consortii bazuje głównie na komponentach sprzętowych firmy Cisco. Inżynierowie Consortia aktywnie uczestniczą w projektach na każdym etapie: poczynając od koncepcji, poprzez szczegółowy projekt techniczny, niekiedy testy laboratoryjne mające na celu weryfikację rozwiązań, aż do wdrożeń zakończonych testami odbiorczymi.
Autor jest Dyrektorem ds. Rozwiązań Sieciowych w Consortia Sp. z o.o.